De stem van mijn hart

De stem van mijn hart. 
Enige tijd geleden heb ik mezelf zangles cadeau gedaan.
Wat een bijzonder proces om te merken dat ik soms met gemak 3 octaven bereik heb en het andere moment klinkt alsof ik uit het kraaienkoor ontsnapt ben.  
Mijn zangdocent  werkt vanuit de Alexander techniek. Op elk moment van de dag wordt je lichaam ondersteunt door spieractiviteit. Dit zijn onbewust patronen die je rechtop en mobiel willen houden. Zo ook in de adem. De Alexander techniek leert  je om je meer bewust te zijn van je patronen, waar je ze voelt, wat er gebeurd met de spanning in je lijf om, in geval van zang de stem een vrije route te kunnen laten lopen en het middenrif het werk te laten doen waarvoor het bedoelt het is. De adem steun. 
 
Mijn middenrif is lekker lui, heeft blijkbaar vakantie genomen en doet niet wat het zou moeten doen. 
Mijn leerroute is óók in de adem niet te hoeven werken. Ik werk van binnen nog te hard waardoor er druk komt op het strottenhoofd en mijn stem niet in een ovaaltje vrij naar buiten kan en daarnaast pak ik in de laatste klanken ineens een heel ander pad dan de luchtstroom waar ik al op aan het zingen was. Een heel bijzonder proces dat zangles nemen. Wat een verrijking. 
Er is een spanningsveld (lees dooe mijn hoofd aangestuurd) in mijn lijf die mijn vrije stem in de weg staat. Bekaf ben ik soms na een les om het middenrif weer te activeren.
 Super mooi die Alexander techniek die ook veel om rust gaat.
Na een flink aantal technische lessen vanleuleuleu nimmenammenimmenomme, doebidoebidoe’s en de ppfffrrrrrrsss. 
Vandaag met muziek een liedje gezongen. Een liedje met een enorme boodschap. Dat is dan ook weer mijn manier.  My Way in de versie van Frank Sinatra. Je zou denken sjonge waar begin je aan maar de melodie en tekst voelt zo passend voor mij en ik ben daar om te leren vrij zingen. 
De muziek start, de zenuwen gieren ineens door mij lijf maar ik zet in. Huppetee de schouders eronder en gaaaaaaaan. Precies het proces wat ik zo tegenkomen tijdens zangles.  
Maak mezelf gelijk weer klein wie ben ik dat ik dit zing blablabla etc etc het hele arsenaal aan zelfafwijzende patronen komt weer voorbij hey hallo, ik hoor je maar ook is mijn aandacht bij mijn hart, dat plezier in het zingen ervaart en voor een moment een vrije luchtstroom van niets doen kan voelen.
Ik sta met mijn ogen gesloten en zing gewoon mijn liedje. Dan sla ik mijn blik open, spreid mijn armen uit om mijn middenrif te ondersteunen en galm uit het diepst van mijn ziel ” i did it my way”. Ik voel de tekst zo intens van binnen en dan zie ik de tranen over de wangen lopen bij mijn zangdocent.
” recht uit je hart gezongen zegt ze zacht daar hoeven we niets meer aan te doen.....” 

met een zucht van verlichting en verwondering van de tranen van mijn docent verlaat ik de les.
Liefs Ester 🧡