Als je wel de juiste sleutel hebt…maar het slot gewoon kapot is.
Ik hou zo van de lessen - en de metaforen en symboliek ervan - die je tijdens het leven ¬ op een presenteerblaadje aangereikt krijgt.
Zo stond ik afgelopen zaterdagavond voor mijn voordeur toen ik niet meer binnen kon. Met een heerlijke stranddag achter me en een groot verlangen naar een zandvrij lijf en een koude douche.
Ik steek de sleutel in de cilinder, draaien, maar niets. Niet rechtsom, niet linksom. Geen beweging in te krijgen. Nog 10.000 keer proberen tegen beter weten in want ja zo doe ik dat nu eenmaal.
F..k schiet er door mij heen. Ik kan echt niet naar binnen en daar sta ik, dorstig, bezand, tikkeltje verhit op de galerij van het appartementencomplex waar ik woon. Mijn toeschouwer is mijn 85-jarige overbuurman die er heerlijk voor gaat zitten. Ik zwaai even en hij zwaait vol enthousiasme terug.
Mijn enige ingang is deze deur. Alle ramen had ik dicht gedaan toen ik vertrok om mijn vrije dag op het strand te vieren.
Het valt me op hoe kalm en geduldig ik eigenlijk reageer. De kalmte wordt behoorlijk minder als ik de spoed service van de verhuurder niet te pakken krijg dus bel ik mijn broer voor advies. Mijn broer altijd bereid om te helpen, “helaas Es, ik zit in Torremolinos”. Na wat telefonische tips die ik kon proberen nog steeds geen beweging in mijn slot.
De tijd tikt rustig door, net als mijn verlangen om naar binnen te kunnen trouwens. Ik kan maar 1 ding bedenken, de Politie bellen. Zogezegd zo gedaan en binnen 15 min had ik twee politievrouwen als steun aan mijn zijde. Super snel en fijn. Het ik sta er helemaal alleen voor gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Mijn overbuurman zit nog steeds eerste rang achter zijn raam maar ook de 2 dames krijgen er geen beweging in en bellen een derde collega. Die staat met 5 min ook op mijn galerij met iets in zijn hand. Hij zet het iets tussen de deur, vraagt zijn collega te “jutteren” en de deur bovenin onder spanning te zetten. Ik had geen idee waar hij het over had maar zij lijkt hem feilloos te begrijpen. Ze wrikken, ze wroeten, ik kijk toe. Je raad het al……alles beweegt behalve het slot...vervolgens geeft hij nog een paar grote klappen op de sleutel met zijn zaklamp en jaaaaaaaaaa daar springt de deur open, 2.5 uur later na mijn aankomst. Ik kan deze politie mensen wel omhelzen maar doe het niet. Ze lopen cool weg en ik? Ik drink eerst een groot glas water, een zucht van opluchting, en een mooi nieuw inzicht.
De lessen van het leven, de symboliek die staat voor de sleutel die voor iets kunnen openen staat. De sleutel tot verbinding. De sleutel tot ons hart. We hebben het altijd maar over die sleutels tot iets, maar ineens zag ik het zaterdag vanaf een andere kant.
Wat nou als je de juiste sleutel wel hebt maar het slot gewoon kapot is……tja wijze les vanuit ander perspectief , dank je wel slot. Die kan ik weer meenemen in mijn bewustzijn verruiming.
Liefs Ester 🧡
Ps Wens je alvast een heerlijk weekend. Vanaf morgen neem ik weer even een digitaledetox week.
