en dan na bijna 64 jaar laat hij zijn meisie los...
”Het is zo stil Es” verteld hij mij met tranen in zijn ogen. Ik weet het pap zeg ik hem zachtjes. Ik voel wat hij bedoelt want 12 jaar geleden stond ik er ook ineens alleen voor na 22 jaar samen zijn. Afgelopen woensdag hebben we een intiem, passend, warm,eenvoudig en liefdevolle uitvaart van mijn moeder gehad. Met zijn alle in de rouwbus, hartverscheurend hoe hij naast zijn vrouw zit die haar lichaam heeft verlaten. Zijn hand op de kist en benoemd hoe fijn hij het ervaart naast haar te kunnen zitten met ons om hem heen. Mijn opa, haar vader, was buschauffeur dus de cirkel is rond met haar laatste rit. Ik mag mijn vader zien vanuit zijn kwetsbaarheid. Deze kant van hem heb ik zelden ontmoet. Zijn dominantie verhard hem, zijn controle maakt hem niet voelbaar.
Maar sinds 14 april j.l mag ik hem helemaal ontmoeten vanuit zachtheid en zijn verdriet. Het is dubbel want ik blij en verdrietig in hetzelfde moment. Blij om wat ik allemaal mag ervaren, mijn ouders voelbaarder dan ooit en verdrietig omdat ik zo goed zijn pijn begrijp. De laatste meters lopend achter zijn meisie op weg naar het crematorium waarin hij brak om het besef dat er andere verbinding ontstaat zonder haar aan zijn zij.
Pap diep respect voor jou.
#afscheid
