Ze opent de deur resoluut met een houding van hier ben ik dan. Haar krachtige postuur en brede schouders waar veel te veel op ligt. Haar talent om veel te kunnen dragen en door te gaan op wilskracht. Ze stapt binnen en ik herken haar direct. De alleenstaande moeder wederom uitgeput van haar eigen doorzettingsvermogen. De positieve mindset die er altijd is geweest niet meer te herkennen in het nu. Huilend valt ze in mijn armen terwijl we nog op deur mat staan met haar woorden ooohh sorry hoor, snikkend en happend naar adem door haar tranen heen.
”Ik heb je nog nooit gezien en moet gelijk huilen” zegt ze. Ik stel haar gerust met de woorden “daar kun jij niets aan doen hoor dat is mijn super power” en hoor een zucht van verlichting.
Bekaf is ze van alle ballen die hoog gehouden moeten worden en geen bal durven neerleggen uit angst uit balans te raken, om te vallen en of om te knakken of er nog een schepje bovenop, dat je moet toegeven dat je het niet meer alleen kan op dit moment.
De reden dat ik haar herken in een oogopslag is dat haar zelf ben geweest. Haar lichaamstaal, de onrust in het lijf, alle alarmbellen die afgaan, het aanstaan gevoel , de alertheid, ik heb het allemaal zelf ervaren.
Je wil wel, het niet meer alleen doen, maar hulp toelaten is zo uitdagend want soms is de hulp die geboden wordt veeleisender dan als je het zelf zou doen dus vraag je maar niet omdat je er anders meer last dan baat van zou hebben. Je wil wel delen maar voor je gevoel vraag je al zoveel van anderen. De mensen om je heen die altijd maar aangeven; als je hulp nodig hebt laat je het me dan weten, en als je dan die hulp vraagt de ander het laat afweten omdat het dan niet schikt of niet uitkomt. Of je hoort ik wil wel een wandeling met je maken kan je er even uit, ja klinkt fijn maar wie let er dan op de kinderen? Wie kookt er dan als ik wandel ? Als jij nou gaat koken als ik wandel maar ja dat is dan niet de bedoeling want ze had zich zo verheugd op die samen wandeling. Maar je bent natuurlijk dankbaar dat er hulp aangeboden wordt, eerlijkheidshalve kan je er soms helemaal niets mee. Eerlijk is eerlijk ik heb in het begin van mijn scheiding een heel warm vangnet mogen ontvangen. Tot op dag van vandaag ben ik daar echt heel blij mee geweest. Het vangnet raakte ook uitgeput na jaren en sta je er toch weer alleen voor maar het is okey. Het is inmiddels wat het is.
Ik dank de mensen die ongevraagd zomaar iets doen voor mij. Een pan soep, een belletje ik kom de hond even halen of ineens een bedrag op mijn bankrekening met de tekst coronabonus. Een paasontbijt die ongevraagd bezorgd werd. Inmiddels heb ik geleerd in 12 jaar alleenstaande moeder zijn hoe ik mijn balans kan houden en dat is voor mij door veel rust te nemen, mijn sociaal leven op een laag pitje, mijn vriendschappen weloverwogen, mensen bij wie ik echt mezelf kan zijn. Waar ik energie van krijg, die niets van mij vragen maar gewoon doen, in de lucht komen Es ik heb al tijdje niets gehoord wil je even laten weten dat ik aan je denk zonder verwijt, zonder oordeel. Zonder verwachtingen of weegschaal van ik bel jou, nu moet jij bellen. Ik mag me gelukkig prijzen met 5 fijne vriendinnen en 1 vriend, 3 daarvan wonen ver weg en 3 in de buurt. Zij weten hoe druk mijn leven is als alleenstaande moeder met een eigen bedrijf.
De vraag die ik regelmatig kreeg in de periode van mijn moeder ziek zijn en overlijden; als ik wat voor je kan doen laat je het dan weten? Ik snap het volledig ik zei het ook altijd voor mijn scheiding. Ik kreeg zoveel aanbod van hulp dat het me verstikte want als ik voor iedereen zou moeten bedenken wat ze voor me zouden kunnen doen had ik een dagtaak. Ik had genoeg aan mezelf en zei dan bedenk zelf maar iets wat je voor me zou kunnen doen als je graag iets wil doen voor mij. Ik vind alles prima,bak een cake, kook soep, poets mijn auto voor mij part als ik maar niet hoef te verzinnen wat je voor mij zou kunnen doen.
Ik begrijp het hé echt waar, het is echt super lief bedoeld allemaal maar soms is het zo vermoeiend om altijd alles maar te moeten vragen want het enige waar je soms behoefte aan hebt is iemand die op de bank zit niets zegt en dat jij even kan uitrusten met je hoofd op schoot van de ander. Meer niet.
Ik vraag aan mijn lotgenoot mag ik je een vraag stellen als alleenstaande moeders onder elkaar? word jij soms ook zo moe dat je alles moet vragen. Jaaaaa schreeuwt ze van herkenning en samen lachen we.
Heb jij iemand in je omgeving die het al langere tijd alleen doet? of net alleen is te komen staan? Mag ik je een tip geven? Doe gewoon iets als je die behoefte voelt, vanuit je hart uit jezelf, maakt niet uit wat, het feit dat de ander niet hoeft te vragen kan als zo fijn ervaren worden. Ideeën nodig? Kook iets zet het voor deur met een lief klein briefje en het zal met zoveel liefde ontvangen worden.
Heb jij iemand nodig die met je meekijkt naar welke bal je niet meer wil hoog te houden? Kom eens langs voor een vrijblijvend kennismaking gesprek.
Liefs Ester
